Het besturen van een vereniging vereist vandaag de dag andere vaardigheden dan vroeger. In het tijdperk waarin social media en internet een ongekend grote invloed hebben op ons dagelijks leven, kunnen we vaststellen dat de communicatie snelheid een heel andere dimensie heeft gekregen.
En helaas is niet alleen de snelheid enorm toegenomen. Ook hufterigheid heeft een heel nieuw gezicht gekregen. In relatief korte tijd is het activisten gelukt het imago van de rashond in een slecht daglicht te stellen. Fokkers van rashonden zijn grote slechteriken zijn slechteriken, op geld beluste, gewetenloze vermeerderaars die alleen naar hun portemonnee kijken en niet met de gezondheid en het welzijn van de door hen gefokte rashonden begaan zijn.
Met regelmaat melden fokkers zich bij ons omdat zij in social media door het slijk worden gehaald door hun pupkopers en publiekelijk aan de schandpaal zijn genageld. Het is triest om te zien wat dit doet met de mensen die onder vuur liggen. Niemand grijpt in, de politie staat machteloos of heeft geen tijd en verenigingen mengen zich niet in de discussie. Fokkerijen en mensen worden met de grond gelijk gemaakt. Waar ligt de grens? Hoeveel schade mag een persoon of instantie een ander aanbrengen voordat er wordt ingegrepen?
Ook de dierenbescherming doet regelmatig een duit in het zakje door te roepen dat rashonden ziek zijn en men beter af is met een gezonde hond uit het asiel. De Sophia Vereeniging schrijft via haar website allerhande petities uit om onder andere rashonden en tentoonstellingen uit te bannen. Ze houdt zelfs obscure verkiezingen waarbij het publiek mag stemmen op de “zieligste hond”.
Verschillende tv-programma’s blijven bij herhaling negatieve aandacht aan het fenomeen rashond besteden. De invalshoek die dergelijke programma’s kiezen, laat zich niet moeilijk raden nu we de achtergrond van bepaalde, bij die programma’s betrokken, personen kennen.
Alsof het nog niet genoeg is, bestaat daar ook nog de stichting “Dier en Recht”. De koppensneller pur sang. Pupkopers worden opgeroepen om zich te melden wanneer ze een pup hebben met een gebrek. Fokkers krijgen enorme claims aan hun broek, uiteenlopend van €9.000,00 – € 50.000,00. Uit naam van de dieren neemt Dier en Recht het op tegen het gespuis dat “fokker” heet. De rashondenwijzer wijst geïnteresseerden op de grote gevaren van de aankoop van een rashond. Inmiddels is deze stichting ook ten strijde getrokken tegen de fokkerij van bepaalde rassen.
De grote vraag is natuurlijk wat we hieraan kunnen doen, wanneer we dit soort praktijken een halt gaan toeroepen maar ook wie dat moet gaan doen.
Zou het niet mooi zijn als het Kynologisch Reglement (KR) een aantal bepalingen zou bevatten waardoor hufterig gedrag in social media kon worden aangepakt? En wordt het geen tijd dat verenigingen hun reglementen een facelift geven en regels stellen met betrekking tot die grenzeloze hufterigheid? Door in het huishoudelijk reglement eenvoudig op te nemen dat leden ten opzichte van elkaar zich niet negatief uitlaten op social media kan een begin gemaakt worden het tij te keren…
Laten we in ieder geval bij ons zelf beginnen.